De Amerikaan Shawn Pittman heeft momenteel twee cd's tegelijkertijd op de markt. Vorig jaar toerde hij gedurende een paar weken intensief in Italië, trok op de enige dag dat er geen optreden gepland was de studio in en nam daar een soort "live in the studio"-cd op die onder de naam "Too Hot" op de Europese markt werd losgelaten. Terug in Amerika sloeg hij weer aan het opnemen en het resultaat daarvan kwam in eigen beheer op de markt onder de naam "Undeniable".

De 36-jarige Pittman woont sinds 1999 in Austin en hij schaart zich dan ook probleemloos in de lange rij van Texaanse bluesgitaritsten-zangers. Eigenlijk is hij al aan een tweede carriere toe, want tot in 2006 had hij al vier cd's op zijn actief staan, maar dan kapte hij gedurende twee jaar compleet met de muziek.

In 2008 kwam hij terug met als credo "no-nonsense blues and rock 'n' roll" te willen spelen en dat gaat hem niet slecht af. Hij stond in 2008 een paar keer in het voorprogramma van B.B. King en heeft ook heel wat optredens onder eigen naam, niet alleen in Texas maar ook in Europa. Gedurende de zomermaanden (juni-juli en de eerste helft van augustus) zal hij weer gedurende tien weken op het "oude continent" te zien zijn, maar waar hij dan precies zal optreden staat op zijn tourkalender niet in detail vermeldt.

Shawn Pittman is een knaap voor wie het best wat luid mag klinken en ook snel vooruit mag gaan. Hij is duidelijk voorstander van dikke shuffles en een up-temposfeertje, daarvan getuigen acht van de elf nummers op "Undeniable". Drie nummers springen er wat uit: "Somebody, please" is een trage intense blues, op "Blues for Juanita" (op de inlay staat verkeerdelijk track 10 in de plaats van track 9 aangegeven) speelt hij boogiewoogiepiano - een genre dat hij al op zeer jonge leeftijd via zijn grootmoeder leerde kennen - en de cd eindigt met de rockende instrumental "Lookin' good". De stem van Shawn Pittman is zeker niet de meest indrukwekkende van deze planeet, maar ze doet op "Undeniable" zeker wat ze moet doen.

Het achtste product van Shawn Pittman is dan ook gewoon een lekker stuk rechttoe-rechtaan muziek geworden waar het best pretttig naar luisteren is. ROLA